یا حـُسـَین

من گمان می‌کنم که می توان همچون "علی"(که درود بر او باد)، "حسین" (که درود بر او باد) را نیز به تأسی از زنده یاد علی شریعتی، «حقیقتی بر گونۀ اساطیر» خواند. اینجا (در پدیدۀ حسین) نیز اسطوره و حقیقت در هم آمیخته‌اند و چنان روح معنایی بلندی از بِیرَق نام و یاد او بر فراز تاریخ ما و برای اُفـُق نگاه ِ هر که چشمی برای نگریستن داشته باشد، برافراشته‌اند که زمان و مکان را در می نوردد و می رود تا انسان پیرو (شیعه) را در اوجی دست نایافتنی بنشاند. آنجا که آشیان بلند‌پروازترین عقابهای اندیشه است؛ آنجا که عناصرخمسۀ امید و فداء و حماسه و عشق و آینده در هم می‌پیوندند، آنجا که ازدحام بوسه و اشک از هم تفکیک ناپذیر می‌شوند.